О сусьветнае, ўсёпераможнае маўчаньне першай зямлі,
Калі выйшла яна з гарніла агню і пакуты,
Перайшла ад кіпеньня жыцьця да імгненьня сну і спакою,
Да імгненьня. Ў абдоймах прабыўшы ў агню мільёны стагоддзяў,
Астывала ад іх, каб жыцьцё маўкліва зачаць.
О зямля пераможнай, бязмозглай і яраснай цягі,
Перамагаючай у змроку і выпарэньнях,
Калі дзіка крычаць брантазаўры, зьвіваючыся між хвашчамі
І дурманнымі папарацямі ў ліловай вадзе.
О зямля перамагаючай чалавечай пяшчоты,
Калі дойлід за сьмех Хатшэпсут з каменьняў будуе легенду,
Калі майстра мадон ад каханьня ўмірае ў абдымках каханай,
Калі я аддаю ўсе імгненьні свае для яе.
Хто ж мы, маці-зямля? Мы ўсе твае дзеці,
Мы нязьменныя і, як ты, кожны час шматтварыя.
Мы з чакаючай гліны на родным полі, маўклівай і туга ўпартай,
І з агню, што віруе пад ёю, з гнева і страсьці,
І зь пяшчоты, што дзіўна ляжыць у губах Неферціці.
Мы такія, і будзем такімі – давеку.
Прабудзем – давеку.
12.II.62.
|
|
